In A Town We Both Call Home

Chapter 10

Ten years later…

“DO you want me to give you the best advice of all? Then I would. Lea, stop cheating.”

Gulat na napalingon si Lea sa katabing si Timothy matapos marinig ang mga sinabi nito. Sa pagdaan

ng panahon ay ang binata na ang nagsilbing pinakamatalik na kaibigan niya. Hindi niya inakalang ang

kliyente niya na iniwan niya pa noong unang date nila ay isa palang obstetrician at siya pa palang

magpapaanak sa kanya. Ito rin ang isa sa mga naging ninong ni Janna, ang kanyang munting

prinsesa.

Nasa kotse na sila ni Timothy nang mga sandaling iyon at nasa tapat na ng bahay niya. Pero hindi niya

makuhang bumaba. Hindi dahil sa malakas ang buhos ng ulan sa labas. Kundi dahil sa simpleng

katotohanang hindi niya alam kung paano haharapin ang kanyang anak matapos ng mga nalaman.

Ikakasal na si Jake. Kung hindi pa dahil sa tito Raphael nito na aksidenteng nakita niya nang umagang

iyon sa isang restaurant kung saan siya nakipag-meet sa isa sa mga kliyente niya ay hindi niya pa

matutuklasan ang bagay na iyon. Dahil kahit ang assistant ng binata ay walang sinasabi sa kanya sa

tuwing nagkikita sila. Malinaw na umiiwas si Jake na ipaalam ang bagay na iyon sa kanya.

Kulang isang linggo na lang ay ikakasal na ang binata. Dapat ay hindi niya na ikagulat iyon. Nang huli

niya itong makita ay mukhang napakasaya nito sa piling ng isang babae. Ihahatid niya sana ang

naglalambing na anak sa opisina ng Daddy nito pero namataan niyang may ibang kasama si Jake sa

corridor pa lang papunta sa opisina kaya hindi na sila natuloy ng anak. Ni minsan ay hindi niya pa

nakitang naging ganoon kasaya ang binata. Puno ng kislap ang mga mata nito noong araw na iyon.

Habang si Lea ay ganoon pa rin. Madalas ay halos isumpa niya na rin ang sarili. Nagagalit na rin siya

sa puso niya. Dahil sa kabila ng mga ginagawa ni Jake, ang pangalan pa rin nito ang isinisigaw ng

tatanga-tangang puso niya. Nagkaroon siya ng boyfriend, si Alexis, ang may-ari ng architectural firm na

pinagtatrabahuhan niya. But they were like the buildings that they design. Pinaghirapan man nilang

buuin ang relasyon nila ay hindi pa rin iyon sapat para magtagal dahil napakarami niyong butas.

Dahil… pareho lang sila nito. Mga tangang naghahanap ng mapagbabalingan dahil hindi makuha-kuha

ang mismong mga taong totoong minamahal, mga tangang na-in love sa mga best friend nila. Dahil

kay Alexis ay nakilala niya si Diana, ang best friend nito na siya ngayong pakakasalan ni Jake.

That was how twisted their fate was. Damn fate.

“For ten years, you’ve been cheating yourself every single day, telling yourself that you’re happy. Be

yourself, Lea. Stop cheating. Ngayon ko lang ito sasabihin sa ‘yo. Kung gusto mo pang lumaban, sige,

lumaban ka. Pero utang na loob, huling laban mo na sana ‘to. Kung hindi pa rin maganda ang

kalabasan nito pagkatapos, tumigil ka na.”

Nangilid ang mga luha ni Lea sa narinig. Nag-iwas siya ng mga mata kay Timothy at humarap sa

bintana sa gawi niya. Tinanaw niya ang dalawang palapag na bahay na siya mismo ang nag-design

para sa kanila ng anak.

Lea was now on the top. But she felt… so awfully low. Matunog ang pangalan niya sa sirkulong

ginagalawan niya. Hindi niya na mabilang ang mga sikat na personalidad na nagkaroon ng mga bahay

na siya mismo ang nagdisensyo. Mula sa referral ng mga iyon ay dumami pa nang dumami ang mga

naging kliyente niya. Kung tutuusin ay totoo ang parating sinasabi ni Alexis na sa kalaunan ay bumalik

sa pagiging kaibigan niya. Tutal ay doon naman sila nagsimula bago pa man sila tumalon sa mas

malalim na lebel.

“Kayang-kaya mo nang magsolo, Lea.” Nakangiting sinabi pa ni Alexis. “You’ve proven yourself

already. Malulungkot ako kapag nawala ka sa firm ko lalo na at ikaw ang pinaka-in demand pero

siyempre ay matutuwa ako para sa ‘yo.”

Malaki na ang ipon ni Lea. Sa bank account niya lahat dumideretso ang mga kinikita niya mula sa

pagtatrabaho. Dahil sustentado ni Jake ang kanyang anak. Mula sa mga pangangailangan nito

hanggang sa pag-aaral. May dalawang kasambahay na rin sila na si Jake na mismo ang kumuha at

isang chef. Hindi niya na iyon natanggihan simula nang manganak siya dahil hirap pa siya noon kung

kumilos. Hanggang sa tumagal na ang mga iyon sa kanya lalo na at kailangan niya rin ng mga iyon Upstodatee from Novel(D)ra/m/a.O(r)g

para may mapagkakatiwalaan siyang susundo at magbabantay sa anak kung sakali mang mahuli siya

ng pag-uwi.

Pero si Jake pa rin ang lumalabas na direktang amo ng mga ito. Ang pasweldo at panggastos sa

bahay na nang hindi niya tanggapin mula sa assistant ni Jake ay ipinakuha ng binata sa mga

kasambahay at chef na dahilan kung bakit hindi sila nauubusan ng stocks.

Kung gugustuhin ni Lea ay makakapagtayo na rin siya ng sarili niyang firm. At iyon na sana ang plano

niya. Huling project niya na sana ang gagawin pagkatapos ay magre-resign na siya. Pero matapos

nang nabalitaan, nag-aalinlangan na siya kung magagawa niya pa ba nang maayos ang magiging

trabaho niya kung sakaling magbubukod siya. Napakalaking hakbang niyon. Dahil parang isang

panibagong buhay ang sisimulan niya.

Pero nagdududa na siya ngayon. She was too shattered to even think of a new beginning.

Mabibilang sa daliri kung ilang beses lang tumapak si Jake sa pamamahay niya. Madalas ay parating

pa lang si Lea mula sa opisina, ito naman ay pauwi na mula sa pagbisita sa anak. Matapos ng

simpleng kumustahan ay aalis na rin ito. Hindi na sila nagkaroon pa ng pagkakataong makapag-usap

ng personal. Ang tungkol kay Janna ay sa assistant na nito inaalam o kaya ay ang anak na nila ang

mismong tumatawag rito at ipinapaalam ang tungkol sa grades nito o activities sa school. Tuwing

birthday ng anak nila o ni Jake ay nag a-out of town silang tatlo dahil na rin sa request ng anak. But

they both never took a moment to talk. Even for a while. Lagi itong umiiwas.

From best friends, they became strangers. Completely.

Tuluyan nang umagos ang mga luha ni Lea nang maalala ang panganganak niya. Siya lang mag-isa

noon. At takot na takot siya. Hindi niya ma-contact si Jake pati na ang assistant nito. Ang mga

magulang niya ay iniwasan rin ang mga tawag niya. Ang doktor niya lang ang naging sandalan niya. Si

Timothy pa ang sumundo sa kanya matapos niyang tawagan noong nagli-labor na siya. Dumating si

Jake kinabukasan na. Noon niya lang nalaman na nasa ibang bansa pala ito para sa kung anong

business conference kasama ang assistant nito.

“My baby…” Naglaro sa isip niyang namamaos na sinabi ni Jake nang maabutan siyang karga ang

kanyang anak. “C-can I… h-hold her?”

Sa halip na sumagot ay pinakatitigan ni Lea ang binata. “Alam kong hindi mo ako mahal. Pero ‘wag mo

naman sanang idamay pati ang anak ko, Jake.” Emosyonal niyang sinabi pagkaraan ng mahabang

sandali. Halos masiraan siya ng bait sa panganganak. Wala siyang nakapitan. Wala si Jake. At

hanggang ngayon ay hindi pa rin siya napapatawad ng mga magulang.

“I’m sorry.” Bumakas ang matinding pagsisisi sa mukha ng binata. “Hindi ko na tinapos ang conference

dahil nag-aalala rin ako na baka anytime ay manganganak ka na. I’m really sorry, Lea. I should have

been there-“

“But you were never there, Jake.” Pumiyok ang boses ni Lea. “From the beginning, you were never

there. Did you even stop for a while to remember that I have no one except you?” Pumatak ang mga

luha niya. “Itinakwil ako ng mga magulang ko. At naiintindihan ko iyon. That was the price I had to pay

for love. But you were proving to be so… unworthy. Ano’ng nangyayari sa ating dalawa, Jake?

Ipaunawa mo naman sa akin, please.”

Nag-iwas ng mga mata ang binata. “Minahal mo ako. Iyon ang nangyari.”

“LEA?”

Nahinto si Lea sa pagbabalik-tanaw nang marinig ang nag-aalalang tanong na iyon ni Timothy. Hindi

na nag-isip pang bumaba siya ng kotse ng binata. Pero sa halip na pumasok na sa gate ay nanatili

lang siya sa labas at sinalubong ang malakas na ulan.

Napahawak siya sa kanyang dibdib na para bang bibigay na nang gabing iyon. Matapos niyang

malaman na ikakasal na si Jake ay nagpunta siya sa bahay ng mga magulang. Parati siyang

nagpupunta roon pero hindi siya nagpapakita sa mga ito.

Hindi niya na kayang magpakita. Lalo na ngayong mukhang kahit na kailan ay hindi niya na magagawa

pang ipakilala ang ama ng kanyang anak sa mga ito. Iilan lang ang nakakaalam na may anak na sila ni

Jake. At hindi kabilang ang mga ito. Kahit si tito Raphael ay hindi iyon alam.

Sa tuwing nahihirapan na si Lea, gaya ng dati ay natatagpuan niya na lang ang sariling nasa tapat ng

bahay nila sa probinsya. Pero nakita siya ng ama kanina. Papasok sana ito sa bahay nila nang mga

oras na iyon. Matapos siya nitong titigan ay para bang walang nakitang binuksan nito ang gate at agad

na isinara din iyong muli bago pa man siya makapagsalita. Dere-deretso na itong pumasok sa loob.

And Timothy showed up. Nang tawagan niya ito ay dumating ito. Wala nang tanong-tanong pa. Basta

sinundo lang siya.

Kahit paano ay maswerte pa rin siya. Hindi niya lang basta kaibigan si Timothy. Maaasahan din ito

pagdating sa anak niya na para bang nagsilbing pangalawang ama na ng bata. Inabot na sila ng

madaling-araw sa pagbiyahe. Pero heto pa siya. Parang basang sisiw.

Sa pagkagulat ni Lea ay lumabas rin si Timothy ng kotse nito. Gaya niya ay wala rin itong payong.

Dere-deretso itong lumapit sa kanya. Hindi na ito nagsalita. Basta tumingala na lang ito at sinalubong

rin ang ulan. Sa loob ng ilang sandali ay tahimik lang sila roon.

Ganoon parati si Timothy. Hindi siya nito kahit kailan pinuwersang magsalita. Hindi rin nito pinuwersa

ang presence nito sa buhay nilang mag-ina. Bigla na lang iyong nangyari. Sa tuwing nagkakaproblema

siya, ito na ang unang naiisip niyang tawagan o puntahan. Hanggang sa nakasanayan niya na.

Mayamaya ay napahikbi si Lea. Inabot ni Timothy ang kamay niya. Napatingin siya rito. Once again,

his eyes looked at her as if he really understood what she was going through. Ibinukas nito ang isang

braso sa kanya. Lumuluha pa ring pumaloob siya roon.

“I honestly don’t know why you stick around with a silly woman like me, Tim. But thank you for

everything. Pero sana ay hindi ka na nagpakabasa pa rito at sumama sa kabaliwan ko. Paano kapag

nagkasakit ka? Wala na ‘kong sandalan.”

“Silly.” Gumanti ng yakap ang binata. “Ang tunay na kaibigan, sasamahan kang mabasa sa ulan.

Sasamahan ka sa mga kabaliwan mo. Sasamahan kang… masaktan.”

Kahit paano ay napangiti si Lea sa narinig. Nang bumukas ang gate mayamaya ay naghiwalay na rin

sila ng binata. Nasorpresa pa siya nang makitang si Jake pala ang mismong nagbukas niyon. Nakatitig

ito sa kanya dala ang isang malaking payong na kakasya para sa dalawang tao o higit pa. Lumapit ito

sa kanya at ipinaibabaw sa mga balikat niya ang isang tuwalya. Tangkang hahawakan pa siya nito

nang umiwas siya. Sinenyasan niya si Timothy na pumasok pero umiling ito at dumeretso na sa kotse

nito. Napatango na lang siya bago nilampasan si Jake at nauna na sa loob ng bahay.

“Kung lalabas ka pala kasama ng boyfriend mo, you should have at least, informed our daughter-“

Nahinto sa pag-akyat sa hagdan si Lea nang marinig ang pangangastigo sa likod ng boses ni Jake.

Puno ng sama ng loob na nilingon niya ito. “Ngayon lang ako hindi nakapagpaalam sa anak ko, Jake.

Kaya sa kanya lang ako magpapaliwanag. ’Wag kang magsalita na para bang mabuti kang ama.

Nakakainsulto.” Aniya bago tuluyan nang umakyat.

Tumuloy si Lea sa kwarto niya. Mabilis siyang naligo at nagpalit bago nagpunta sa kwarto ng anak.

Maingat siyang tumabi ng higa sa natutulog pang anak na para bang naalimpungatan.

“Mommy? I’m glad you’re home.”

Niyakap niya ang anak. Isinubsob niya ang mukha sa buhok nito kasabay ng muling pag-iinit ng mga

mata. “Mommy is so tired, sweetheart. Can you sing for me, please?”

Gumanti ng yakap ang anak. “Ang sabi ni Daddy, parati daw kitang yayakapin nang ganito kahigpit.

Parati rin daw akong mag a-I love you sa ‘yo lalo na kapag napapagod ka. I love you, Mommy. Narinig

ko itong song na ito once sa program namin. Tinandaan ko ‘yong lyrics so I could sing it to you

because you always ask me to sing for you, Mommy.” Malambing pang sinabi ng anak bago niya ito

narinig na umawit mayamaya. “God will make a way when there seems to be no way. He works in

ways we cannot see. He will make a way for you. He will be your guide, hold you closely to His side.

With love and strength for each day, He will make a way… for you.”

I really hope that He will, sweetheart. Naisaloob ni Lea kasabay nang tuluyan ng paglandas ng mga

luha.